Moulin Blues Festival dag 2 Ospel (NL)(04-05-2019) reporter & photo credits: Freddie info organisation: Moulin Blues © Rootsville 2019

 

Wakker worden met de geur van vers gebakken spek en eitjes is een voorrecht bij het verblijven in "Hotel Vic". Efkes zot doen met die van Gevarenwinkel en ook de Cava wordt boven gehaald. Nee Ruth de chocomousse taart daar passen we voor maar een "Jägermeister" slaan we natuurlijk niet af om zo onze darmflora terug te activeren. Het gaat het al gauw terug richting festivalterrein voor de tweede en laatste dag van "Moulin Blues". Het is nog niet eens "high noon" wanneer we het terrein betreden en begeven ons zo al meteen naar het hoofdpodium voor de aftrap met "Phil Bee's Freedom". Vandaag ook op het programma enkele namen die in ons lijstje van "To Do" stonden zoals onder meer de soulvolle Canadese "Samantha Martin & Delta Sugar" en ben ik ook benieuwd naar "The Weight Band". Nieuwsgierig ben ik ook naar de bezetting van "The Proven Ones" met niets dan frontmannen in de lineup.

Zoals gezegd beginnen we eraan met de Nederlandse soulvolle klanken van "Phil Bee's Freedom". De band won in oktober 2015 de "Dutch Blues Challenge". Frontman Phil Bee, winnaar van de Dutch Blues Award ‘Best Vocalist’ 2015, weet ondertussenwel hoe het reilt en zeilt in de Nederlandse bluesscène. Vandaag bewapend met gitaristen als Guy Smeets en onze Stef Paglia floreert deze band van ritmische up-tempo blues tot meeslepende soul. Dit alles kent een snuifje americana mede door toetsenist Pascal Lanslots (Dutch Blues Award Best Keyboard Player 2016) en we hopen ook dat de backing vocals present tekenen, want die zijn echt wel een meerwaarde. Begin 2018 brachten "Phil Bee's Freedom" hun prachtig album "Freedom" (album report) uit en zagen we ze met vervangende gitarist Guy Smeets eerder nog op de "Southern Bluesnight" in Heerlen.

Ondanks het nog vroeg in de middag is lokt deze Phil Bee al aardig wat volk naar de tent en openen ze met "Down The Line". Phil Bee draait ook al wel enkel jaartje mee in de Nederlandse bluesscène en toch ervaren we dat er hier nog wel een paar rond lopen die hem nog niet "Live" aan het werk zagen. De explosiviteit tussen de string benders Smeets en Paglia heeft iets van magie en weet iedereen hier wel te bekoren. Met het heerlijke "Soulshine" doet Phil Bee er zo nog een schepje boven op. Klasse!

Na deze geweldige opener op zaterdag zitten we meteen ook weer in de juiste flow en trekken gepakt en gezakt richting "Moulin Blues Café" voor de sensationele "Joakin Tinderholt". Onwaarschijnlijk dat deze rhyhtm 'n blues sensatie nu pas zijn plaatsje komt te veroveren op de festival podia al konden we hem vorige zaterdag ook al wel aantreffen op "Hookrock Indoor" te Diepenbeek. Joakim Tinderholt heeft nog maar pas een nieuwe single uit en superlatieven schieten te kort bij het vernoemen van zijn naam. Joakim Tinderholt is één van die vele blues & roots-sensaties die Scandinavië rijk is. Tinderholt, neef van gitarist Kid Andersen (o.a. Rick Estrin & the Nightcats), brengt met zijn band de rhythm & blues uit het Noorse Oslo mee. Pure rhythm and blues verpakt in een eigend swingend jasje. Nu voor zijn tweede aantreden dit weekend op "Moulin Blues" Toch ook enkele andere nummers dan gisteren met het swingende "Oh Carol" van good old Chuck Berry.

Van toen ik het album van "Samantha Martin & Delta Sugar" is de bus kreeg was ik meteen verloren. Deze "Run To Me" (album report) kwam uit in april 2018 bracht blues en soul samen. De samenwerking tussen Samantha en Delta Sugar kwam er met hun debuutalbum 'Send The Nightingale' uit 2015. Een collaboratie tussen Samantha Martin en Mikey McCallum samen met de twee backing vocals Sherie Marshall en Stacie Tabb. Samen vormden ze ook 'The Haggard' waarmee ze aardig wat prijzen wonnen in hun thuisland Canada. Hun muziek is een mix van soul, roots en blues. Bij hen vinden we soul invloeden van Mavis Staples, een Etta James en met het rauwe van de blues van een Bonnie Bramlett. Met het album heb ik vele Belgische programmamakers wakker willen maken maar helaas verblijven ze nog steeds in een diepe slaap. Die van "Moulin Blues" zijn dus wel allert!

Ze staan dit jaar ook op de affiche van "Gevarenwinkel" dus deed de aanwezige crew van dit festival een stapje voorwaarts. Haar rauwe klankkleur en de soulvolle backing vocals dragen de ganse set. Nummers als "Wanna Be Your Lover" en "Good Trouble" wordt door de aanwezige soul liefhebbers best gesmaakt. Naar het einde toe brengt Samantha ook nog het in een souljasje gestoken "The Letter". Haar tribute aan Tante Tina vind ik evenwel net iets minder geslaagd mede doordat de moves op "Proud Mary" iets van een heiligdom hebben waar je beter af blijft. De Motown hit "River Deep Mountain High" was dan weer best te doen. CU you in august!

"Billy T Band" zagen we gisteren al aan het werk en wetend dat hij nu niet meteen terug wereldschokkend nieuws zal brengen kunnen we al even een rustpauze inlassen alvorens ons naar het hoofdpodium te begeven voor "Studebaker John & The Hawks". Ik geef het schromelijk toe dat het al een hele poos geleden is dat ik Studebaker John nog "live" aan het werk zag, toen zelfs nog in een totaal andere era met aan zijn zijde "Monster Mike Welch". In 2017 bracht hij nog zijn album "Songs For None" en niemand verwacht nog ieder jaar een kersvers album van deze veteraan. Studebaker John neemt de oer-bezetting van zijn begeleidingsband "The Hawks" mee naar Ospel met op de drums Joe Fink, Rick Kreher op gitaar (ex Muddy Waters) en bassist Mike Scharf. We're ready for some Chicago blues shuffles.

De dag voordien had deze "Studebaker John" nog een onuitwisbare indruk nagelaten ergen in een kleder in de buurt, dit voor een 40-tal aanwezigen en die stonden nu zo goed als allemaal op de eerste rij. Voortreffelijke ol'school blues van iemand die blindelings doorheen bluesworld kan grasduinen alsof het allemaal zo vanzelfsprekend is."Nothing But Fun", "Mississippi To Chicago", "Sometimes I Wonder" en "Stolen Times" het lijkt allemaal wel a shufflin' peace of cake!

Toen ik vorig jaar na het uitbrengen van haar album "Sassafrass!" (album report) deze Tami Neilson leerde kennen was ik aangenaam verrast van haar kunnen. "Tami Neilson" werd geboren in Canada maar leeft en werk voornamelijk in Nieuw-Zeeland. Sinds het begin van haar solo carrière heeft ze daar al talrijke prijzen mogen in ontvangst nemen. Prijzen waaronder 'Best Female Artist' tijdens de 'New Zealand Country Music Awards' gedurende 2010, 2011 en 2014. In 2008 bracht ze haar debuutalbum 'Red Dirt Angel' uit en haar in 2015 uitgebrachte 'Don't Be Afraid' behaalde meteen de eerste plaats op de 'New Zealand Music Charts'. Als lid van de Canadese familie 'The Neilsons' was Tamara 'Tami' Neilson uiteraard voorbestemd om solo een carrière te gaan uitbouwen en schreef zo talrijke nummers samen met haar broer Joshua 'Jay' Neilson aka Johnny Confidence.

"Stay Outta My Business" en "Devil In A Dress" komen uit haar laatste album. Een sterke persoonlijkheid die bluesliefhebbers kan bekoren om ook van haar roots muziek te gaan houden. Iets wat ze bewijst met nummers als "No Good" en "Big Boss Man". Tussen de groepen door ook nog vlug eens tijd maken om "Happy Birthday" te zingen voor den Henkl!

Soms denken we nog terug naar de nostalgische periode van "The Band". In navolging ervan hebben enkele van de oud gedienden van deze band deze "The Weight Band" opgericht. De Canadese roots en rock formatie "The Band" is al even wereldberoemd als legendarisch en dit hebben ze in de eerste plaats te danken dat ze als backing band voor Bob Dylan kwamen op te treden. Zonder een resem hits in hun repertoire was "The Band" toch onuitwisbaar geworden in ons geheugen. Hun hoogtepunten lagen in de periode van 1968 tot 1976 met een heropflakkering in de 80-ties en de 90-ties. Hun album "The Last Waltz" is een must en obligaat bezit voor iedere muziekliefhebber. Met de dood van Rick Danko in 1999 was het dan ook definitief over and out voor "The Band".

Uiteraard na de opmars van de tribute bands is deze "The Weight Band" geen tribute band te noemen maar een later voorzetting van deze iconische band. Ook zij brachten als voorbode voor hun "European Tour" een album uit met als titel "World Gone Mad" (album report). Vandaag hier op "Moulin Blues" met onder meer gitarist Jim Weider (The Band) als voorman en Brian Mitchell (Levon Helm’s Midnight Ramble Band).

De sound van "The Band" die is er maar het breekt allemaal pas los tegen het einde toe met nummers als "The Night They Drove Old Dixie Down", Up On Cripple Creek" en "The Shape I'm In". Uiteraard krijgen ze hun bisser en dat wordt dan "The Weight".

Next on the bill, "Jeremiah Johnson". Zijn in augustus 2018 verschenen album "Straitjacket" (album report) werd uitgebracht op jet Duiste "Ruf Label". Geboren en getogen in St. Louis begon Jeremiah Johnson reeds op 6-jarige leeftijd met gitaar te leren spelen. Hij lied zich toen inspireren door namen als Alvin Lee, Eric Clapton en Hank Williams Sr. en Jr. Het vormde zo de basis van zijn eigen sound, een sound die zowat alles in zich heeft, blues, rock, rock 'n roll en niet het minst de invloed van NOLA. Later verhuisde Jeremiah Johnson richting Houston TX. waar hij drie opeenvolgende jaren de 'Houston Regional Blues Challenge' op zijn naam wist te schrijven. In 2009 keerde hij terug naar zijn roots en kwam zo de Texas blues en deze van New Orleans in elkaar te verweven om zo zijn eigen sound te creëren.

Onder de nummers ook "Georgina Peach" maar die vinden we helaas niet terug onder de menigte. Nummers als "Straitjacket", "Southern Draw" en "Gasoline and Smokes" zijn van het betere maar ook stevigere werk. Straks zien we deze band nog terug samen met Mike Zito.

Nog zo iemand met NOLA in zijn DNA is de op het hoofpodium aantredende "Eric Lindell". Alhoewel Eric Lindell werd geboren in Californië was zijn verhuis naar New Orleans de basis van zijn huidige sound. Door zijn reeds lange tijd samenwerken met Anson Funderburgh is deze uitstekende gitaarspeler nu ook meer dan aanwezig. Sinds zijn debuutalbum ‘Bring It Back’ uit 1996 was ik al gevallen voor deze Eric Lindell. Mede door zijn buitengewone mix van N.O. blues, rhythm & blues en soul wist hij in de kortste keren een eigen sound te creëren. Zijn succesvolle album ‘Gulf Coast Highway’ dat nog werd uitgebracht door Alligator Records in 2009 wordt nog met regelmaat beluistert door mij en het een jaar later uitgebrachte ‘Between Motion and Rest’ bevat enkel pareltjes zoals de tearjerker ‘That’s Why I’m Crying’. Na ‘The Sun & The Sea’ uit 2015 volgde er in 2016 nog "Matters of the Heart" en verscheen er in de herfst van 2018 "Revolution in Your Heart" (album report).

Ondanks dat ik fan ben van deze Eric Lindell begin ik het toch een beetje op m'n heupen te krijgen wanneer de beslissing zou vallen welke versteker hij zou gaan kiezen. Ook de soundcheck liep verder de eerste vier nummers en dat is toch spijtig voor zo iemand. Nummers als "Trouble in Mind" en zijn "Revolution In My Heart" worden wel gesmaakt. Iemand die weet met wat hij bezig is, nu nog de juiste "Amp" weten te kiezen.

"Big Joe Louis" werd geboren in Jamaica maar verhuist in 1970 naar het Verenigd Koninkrijk. Aldaar begint hij snel naam te maken. Optredens met John Primer (ex-gitarist Muddy Waters), Kenny Neal en R.L Burnside brachten hem meer en meer richting spotlights. Zijn aandeel in de groep ‘Big Town Playboys’ vestigde zijn naam definitief. Uiteindelijk resulteerde dit in het binnenhalen van de titel ‘Best Male Vocalist’ van de British Blues Awards in ’93 en ‘94. 

Het is ondertussen al een paar jaar geleden dat ik deze "Big Joe Louis" nog kon bewonderen en dat was op "La Nuit de Blues du Charleroi" en in 2017 op "Goezot". Joe Louis heeft zichzelf een aparte stijl van spelen aangemeten en het is toch een beetje spijtig dat hij niet meer op de affiche staat want hij is goed. ‘Before The Sun Goes Down’ of ‘Baby Please Don’t Go’ klonken door de tent en de aanwezigen zagen dat het goed. Net voor aanvang van de volgende band is het hier op "Moulin Blues" een moment op de geneuvelden van WOII ter herdenken met een speech en en 2 minuten durende stilte.

Voor de volgende band op het hoofdpodium keek ik al naar uit. Met deze "The Proven Ones" kan je stellen dat er hier een supergroep op het podium staat en hun vorig jaar uitgebrachte album "Wild Again" (album report) deed meteen heel wat stof opwaaien. Namen als Boston blueslegende Brian Templeton, Kid Ramos (dertien BMA nominaties en een lifetime Archievement Award), toetsenvirtuoos Anthony Geraci (drie BMA nominaties en één grammy nominatie), bassist Willie J. Campbell (5 BMA nominaties) en drummer Jimi Bott (19 BMA nominaties en BMA award als beste drummer in 2015) zeggen in de blueswereld meer dan duizend woorden. Een topband om een topaffiche te vervolmaken.

Hun binnenkomer was een beetje bombastischmaar wat verwacht je wanneer je 5 toppers binnen dezelfde groep telt. Voeg daarbij nog twee blazers en niemand die nog onder doet voor een ander. Net als op hun album is ook nu "Cheap Thrills" de opener, een nummer van drummer Jimi Bott. Na een paar nummers is het tijd dat Brian Templeton zijn bluesharp erbij haalt op het imposante "Don't Leve Me This Way". Supergroep en super ambiance. Na "Wild Again" krijgen we nog een oudje van de "Fab Four" onder de noemer "Don't Let me Down". De hoge verwachtingen volbracht!

In het "Moulin Blues Café" krijgen we nu "Beaux Gris Gris & The Apocalypse" en daarvan kende ik alleen nog maar de naam, maar toen hun album "Love & Murder" (album report) vorig jaar verscheen en de bezetting onder ogen kwam werd er al veel duidelijk. Dit nieuwe project met namen als Robin Davey en Mark Barret van "The Hoax" dan hoeft deze band hier in de Lage Landen al geen introductie. Voeg daarbij nog de stem van de flamboyante Greta Valenti en je hebt een prachtige cast. Een blend van NOLA, Blues en Roots.

Ik wist nog niet wat ik kon verachten want net als het boek is de film soms beter. Met "Beax Gris Gris" is hun binnenkomer meteen, geslaagd en zeker al wanneer spring in 't veld het met NOLA geïnfecteerde "Baby Baby" brengt. Helaas begint na een paar nummer mijn focus door vermoeidheid te verzwakken al vond ik dit toch ook een verrassing van formaat. You hate it or you love it! Aan de MC een "gris gris" is een amulet oftewel een talisman.

Nog iemand met wat New Orleans in het bloed is "Mike Zito". We zagen Mike evouleren van aanstekelijke blues over het stevigere werk zoals op zijn laatste album "First Class Life" (album report) tot een gevestigde waarde bij Thomas Ruf's Bluescaravan. Door zijn populariteit werd zelfs zijn debuutalbum "Blue Room" heruitgegeven. Mike Zito groeide op in St Louis en heeft die hese rock-stem die herinneringen oproept aan Frankie Miller. Mike was ook lid van de supergroep 'Royal Southern Brotherhood' maar ging zich later terug toeleggen op zijn solo carrière. In België zagen we hem ook in een dubbel concert aan de zijde van Samantha Fish en deed hij vorig jaar nog zijn intrede op "Blues Peer".

Aan zijn zijde vanavond de voltallige band van Jeremiah Johnson en dus belooft het stevig te worden. Sinds zijn intrede hier in Europa heeft Mike ook zijn gitaarspel aangepast en dwaalt hij soms wat weg van zijn vorige New Orleans sound. Desalniettemin hakken nummers als "I Smell Trouble" en "Judgement Day" er natuurlijk nog stevig in. Make Blues Not War!

"The Hoochies" zijn een samenbrengen van Nederlandse blues muzikanten die elders al lang hun strepen hebben verdiend. De band bestaat uit Richard Koster (Cuban Heels) en Roelof Meijeringh (Boyd Small, Memo Gonzalez) en vormen de spil van deze nieuwe band. Lut Luttink (Drippin’ Honey) en Chiel ten Vaarwerk (Cuban Heels) zullen met hun levendige Chicago Blues het hier zonder meer tot een feestje brengen. Niet enkel Chicago blues maar ook een snuifje Little Walter en Lester Butler zullen hier herleven.

Doordat aan het podium al haast geen doorkomen meer aan is kan je enkel vaststellen dat deze band meer dan voldoende fans bezit hier in Nederland. De howlin' harp van Richard Koster doet rillingen ontstaan en ons terug denken aan Lester Butler. Het “rauwe” gitaarspel van Roelof was magnifiek, de stevige bas van Lut en de drums van Chiel vormen een stevige basis voor deze Nederlandse formatie.

Alvorens de "Blues Giants" als afsluiter te gaan aanschouwen gaan we vlug al afscheid nemen backstage en raken we dan toch nog aan de babbel met Joakim Tinderholt die als kelner plots een nieuwe roeping zag. Cheers Joakim en tot volgend jaar ergens ten velde!

Afsluiter van dit 2-daagse bluesfest zijn "The Blues Giants". Met in de bezetting Sugaray Rayford, Nick Schnebelen, Albert Castiglia, Jimi Bott en Willie J. Campbell kan je ook bij deze laatste band spreken van een supergroep. Een eartquake zal vanavond zeker tot de mogelijkheden behoren hier in Opsel.

Sugaray Rayford is en blijft een imposante figuur en weet als geen ander hoe hij een show kan verzorgen om zo in te spelen op het publiek. Net als daarstraks bij "The Proven Ones" komen ook hier bij het aanzetten superlatieven te kort. Nick en Albert houden hier meteen een conversatie tussen beiden hun six strings en leggen daardoor Sugaray een beetje het zwijgen op. Gelukkig is dit maar van korte duur en kan hij al vlug terug zijn dynamische vocals laten spreken. Van zijn sexy moves op "Rub My Back" tot Albert's funky inbreng op "Don't Lie To Me" het beloofd weerom een feest te gaan worden. Ook op "Shake It Baby" duelleren Nick en Albert alsof het de gewoonste zaak van de wereld betreft en duwen zo deze "Moulin Blues" naar een geslaagde apotheose.

Met liefst 15 muzikanten op de affiche van in het totaal 26 bands die vorig jaar of zelfs in 2019 een nieuw album uitbrachten kunnen we alleen maar stellen dat ze hier bij "Moulin Blues" daadwerkelijk bij de les zijn. Nog een allerlaatste keer slapen op de weide van Opsel en we zijn weer klaar om er volgende week weer met frisse moed tegenaan te gaan. "DLB on Stage" here we come...